Denizli'yi Yenin!

Oynanan futbolmuş, dizilişmiş, oyuncu tercihleriymiş.. .Bunların hiçbirinden bahsedesim yok. Pazartesi günü 16.30 suları İzmirdeydim. Deplasman psikolojisinden olsa gerek stada gitmek üzere metroya binmeden atkımın ve formamın görünüp görünmediğini kontrol ettim. Sonra maçın dost Karşıyakayla olduğunu anımsadım.Yine de tedbiri elden bırakmadım.:) Metroda geçtim bir pencere kenarına, daldım hayallere, düşündüm. Nedir bu, nasıl bir şeydir? Peşinden sürükleyen, 0° derecede yollara düşüren… Aslında anlamalıydım Ordum. Sevgiliyle senin için, seni görmek için ilk kavga edişimde büyüklüğünü anlamalıydım bu sevdanın :)





Uzun lafın kısası İzmirde donumuza kadar ıslandık. Ama bir an olsun “burada ne işimiz var”demedik. Ne anasının babasının elinden tutup 0° derecede maça gelen çocuk ağladı, ne eşinin koluna girip mutluluğunu paylaşmak isteyen Ordu’nun gelini homurdandı.. Sayıca azdık, yürekçe çok.. Memleket hasreti, sevgili hasreti,ana-baba hasreti Orduspor sevgisinde vucut buldu. Bir şehrin kaderinin nasıl değiştiğine tanıklık ettiğimizi hissettik.. Takımımız,canımız içimizi ısıttı,bizleri mutlu etti.. Maç bitti, gurbetçilerle Ordu’ya dönecekler vedalaştı. Gurbetçilerden Ordu’da yaşayan hemşerilerine bir de mesaj vardı :

DENİZLİYİ YENİN!