Çıkmayan Candan...

En karanlık geceden sonra bile güneş doğar derler ya, o güneş doğmadı üzerimize bir türlü.
Olmuyor..
Aklımıza dahi geldiğinde içimize ateş düşüren şeye her geçen gün daha da yaklaşıyoruz.
Kabullenmiyoruz o sonu, inat ediyoruz, direniyoruz, inanıyoruz ama nereye kadar?
Ne yazacak bir şey var, ne söylenecek...
Attık içimize, bekliyoruz sadece.
Her maç bu sefer diyoruz, bu sefer olacak. Kalkacağız yerden, doğacak güneş...
Ama kalkamıyoruz düştüğümüz yerden. Her hafta ayrı bir hüzün, ayrı bir hayal kırıklığı...

Biz geceleri rahat uyuyamıyoruz.
Trilyonları kazanan futbolcularımıza sesleniyoruz. Sizler rahat uyuyabiliyor musunuz? Gece başınızı yastığa koyduğunuzda aldığınız o paraları hak ettiğinizi düşünüyor musunuz? Koskoca bir şehrin umutlarını, hayallerini yıkarken hiç mi içiniz acımıyor?

5 hafta kaldı.
Hiç olmadığımız kadar tepkisiz, hiç olmadığımız kadar sakiniz. Sebebi sizlersiniz. Çünkü inandık sizlere. Ordu şehri, Ordu taraftarı en ufak bir başarısızlıkta dahi tepkisini ortaya koyan, sahada yürüyen futbolcuyu korkuyla oynatan bir yapıya sahipti sizden önce. Ufak tefek kaoslar dışında Ordu şehri bu takıma her zaman sahip çıktı. Ne içerde yalnız bıraktı ne dışarda. Şükrü Saraçoğlu'nda kepaze bir futbol oynadığınızda, Arena'da boynumuzu büktüğünüzde dahi bağrına bastı bu takımın asıl taraftarları sizi. Artık elimizden gelen bir şey yok.

Bundan sonrası size kalmış. Trilyonlar kazanan sizleri inandırmak için girmediğimiz şekil kalmadı. Bir şehrin ahını alıp kara sayfasına adınızı mı yazdıracaksınız yoksa bizim ile aynı yolda mı yürüyeceksiniz. Siz karar verin.

Biz ise, çıkmayan candan umut kesilmez misali bekliyoruz.
Elimizden fazlası gelmiyor artık.