Uyan Ordu Uyan!

Uyan güzel şehrim, uyan...

Hepimizin ilk haftadan beri ne zaman takılıp düşecek diye beklediği takım adım adım, 

usulca şampiyonluğa yürümek bir yana onur mücadelesi veriyor!

Ekonomik sıkıntılara, hakem facialarına, 

bizi yeniden yukarılarda görmek istemeyenlere rağmen dimdik bir şekilde, inatla yoluna devam ediyor!

Lig başlamadan şampiyon ilan edilen sermayesi ve sahipleri belli piyon takımların karşısında durup sonu belli olan oyunlarına çomak sokuyor!

Hakkı yenilmesine, yok sayılmasına, sezon başından beri ciddiye alınmamasına, 

hakem facialarına rağmen her hafta biz de varız, biz de bu yarışın bir parçasıyız diye haykırıyor!

İnanmamız, sahiplenmemiz, onların yüküne omuz vermemiz için daha ne yapmaları gerekiyor?

Ne bekliyoruz bu takımdan?

Ne istiyoruz onlardan?

Onların yanında olmadığımız her hafta, 

emeklerine sahip çıkmadığımız her dakika düşmanlarımızın, 

bizi istemeyenlerin ekmeğine yağ sürdüğümüzün ne zaman farkına varacağız!

Kahramanmaraş maçında uyuyan, tepkisiz, 

haksızlığı kabullenmiş ve boş bir taraftar topluluğu yerine takımının emeğinin bekçisi, 

hakemi ve rakibi baskı altına alıp maça yaşayan ve oyunun her anında varlığını hissettiren, 

tıklım tıklım, inanmış, inatçı, 

sahadaki futbolcular kadar kazanmayı isteyen bir tribün olsaydı eğer hakkımızı bu kadar kolay gasp edebilecekler miydi?

Tabii ki hayır!

Hayal edin... 

29 Mayıs 2011 gecesi gelsin aklınıza... 

Ahmet Kuru'nun golü ile gözlerimizden süzülen mutluluk yaşlarını, bir şehrin nasıl sokaklara döküldüğünü hatırlayın.

Ordu'daki Rize maçını, Ankara'daki stresten tırnaklarını kemiren, daha maç başlamadan sesi kısılmış binlerce kişiyi hatırlayın. 

Omuz omuza, kenetlenerek nasıl başardığımızı hatırlayın!

Anlatın! 

Zor olmadığını, bu takımın şehrin inanmadığı şeyi başaracak, 

mutlu sona ulaşacak iradeye sahip olduğunu anlatın. 

Takımı yönetenler şehir ile takımın birbirine yabancı olmasına sebep olsa da, küme düşmüş hayallerimiz yıkılmış olsa da açılan derin yarayı kapatabileceğimizi anlatın.

Eşinize, dostunuza, babanıza, sevdiğinize, arkadaşınıza, heyecanını kaybetmiş kim varsa ona anlatın. 

İnandırın onları... 

Tutun kollarından yarın 19 Eylül'e sürükleyin. 

Çok geç olmadan, 

Koca bir şehrin takımı sahipsiz bellenip daha fazla emekleri hiçe sayılmadan takımına sahip çık ORDU!

Uyan ORDU uyan!

Yarın 19 Eylül'de, 

gelecek hafta Fethiye'de ligin son haftasına kadar bu mücadelenin içinde, şehrinin takımının yanında ol! Emeğine sahip çık!

Hani en kötü günde, umutların kırıldığı anda bile demiştik ya,

''Bu takım bu sene Süper Lige çıkacak'' diye, yine aynı inanç ve inat ile, elele...

''BU TAKIM BU SENE SÜPER LİGE ÇIKACAK'' de ORDU!

Uyan, uyandır...

İNAN...